Aan het einde van deze maand, op maandag 31 oktober om precies te zijn, is het weer Halloween. Een feestdag die traditioneel gezien vooral gevierd wordt in Ierland, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Canada, maar die ook steeds meer aan populariteit wint in ons eigen land. Ik moet bekennen: ik heb er niet zoveel mee. Ik zal je uitleggen waarom.
Laat ik beginnen met zeggen dat het niet het eerste overgewaaide ‘feest’ is waar ik weinig mee heb. Eerder schreef ik al dat ook Valentijnsdag en Black Friday niet aan mij besteed zijn. We hebben al meer dan genoeg Hollandse tradities, laten we dat maar gewoon zo houden.
Terug naar Halloween. Dat ken je misschien vooral uit Amerikaanse televisieseries en films. Op deze feestdag gaan kinderen langs de deuren, roepen ‘trick or treat’ en halen op die manier bergen snoep op. Een beetje vergelijkbaar met wat wij hier in (delen van) Nederland Sint Maarten noemen. Maar dan zonder de verkleedkleren en mét lampion en liedjes.
Oorspronkelijk was Halloween dus een onschuldig kinderfeest, maar sinds de jaren tachtig werd het steeds meer ook een feest voor volwassenen. Waarbij het verkleden en met name het ‘griezelen’ steeds belangrijker werd. En daar gaat het dus wat mij betreft mis. Dat griezelen hoeft van mij niet zo. Ik ben al bang als ik een spin in de gootsteen zie lopen, zoals vanmorgen (sterker nog: ik vind het plaatje bij deze blog al eng, haha…).
Toch is dit niet altijd zo geweest. Zo keek ik vroeger echt graag naar horrorfilms. Ik denk dat ik alle klassiekers minstens één keer gezien heb: The Shining, The Ring, Scream, I know what you did last summer, The Blair Witch Project, It, Jaws, Silence of the Lambs, etc. Tegenwoordig vind ik scenes die ook maar een béétje weg hebben van geesten of iets dergelijks al eng. Toen ik laatst de eerste paar afleveringen van de Netflix-serie Manifest aan het kijken was, was ik al bang dat het té spannend zou worden met al die vage ‘ingevingen’ die de personages kregen.
En het waren niet alleen horrorfilms die ik leuk vond. Mijn wederhelft en ik zijn ooit, in een ver verleden, een keer naar de ‘Halloween Fright Nights’ in Walibi geweest. Nou, dát was pas eng. Daar sprongen de griezels gewoon uit de bosjes om je vervolgens aan te raken (mag dat tegenwoordig nog?).
Het laatste Halloween-uitje dat ik had, is inmiddels een paar jaar geleden. Met mijn vriendinnengroep gingen we standaard het laatste weekend van oktober een paar dagen weg in eigen land. Rond Halloween dus. Tijdens een van die weekendjes weg gingen we lasergamen. Dat is op zich niet heel spannend natuurlijk (afgezien van het feit dat je in het donker met ‘geweren’ achter elkaar aan rent). Maar dit keer hadden de mensen van de lasergame-toko zich verkleed als griezels en renden tussen het spel door om ons te laten schrikken. Het maakte diepe indruk, zoals je begrijpt.
Het lijkt wel alsof om de zoveel jaar niet alleen je smaak verandert, maar ook dit soort interesses. Zo moet ik er bijvoorbeeld ook niet meer aan denken om in een achtbaan te zitten. Als ik alleen al kíjk naar een zweefmolen op de kermis, word ik al misselijk. En dat terwijl het me vroeger niet hard en hoog genoeg kon.
Ondanks mijn lichte ‘afkeer’ van Halloween (nou ja, zo erg is het nu ook weer niet), gaan we het morgen toch een beetje op zoeken. We zijn van plan om naar Kinderpretpark Julianatoren te gaan en dat staat de hele maand oktober in het teken van Halloween. Ik ga er voor het gemak maar even vanuit dat dit nooit zó eng kan zijn, aangezien het park bedoeld is voor kleine kinderen.
Ik ben benieuwd wie het morgen spannender vindt: ik of de kleine jongen en dame.
Cest-Moi-Mireille 