Waterrat

Afgelopen zaterdag behaalde de kleine jongen zijn zwemdiploma A. Een heuse mijlpaal, die het verjaardagsfeestweekend compleet maakte.

Ik denk dat er weinig ouders zijn die écht genieten van de zwemlessen van hun kind. Het is immers altijd bloedheet langs de rand van het zwembad. En als je pech hebt, dan duurt het ook nog eens onwijs lang. De afgelopen corona-jaren maakten het nóg ingewikkelder: van niet meer mogen kijken naar niet eens het pand in mogen zonder QR-code. Gelukkig heeft de kleine jongen, los van de opgelopen wachtlijst, niet echt last gehad hiervan. Zijn lessen gingen gewoon steeds door. Overigens heb ik makkelijk praten, want ik ben slechts een handje vol keren mee geweest. Mijn wederhelft is op donderdagmiddag vrij en dat was nu net de lesdag van de kleine jongen.

Zaterdag was het dus zover: afzwemmen! Ik keek ervan op hoe leuk ze dit aanpakten bij het zwembad in Heerhugowaard. Het was gewoon een feestje voor de kinderen. Én voor iedereen die kwam kijken.

Vanaf nu mag de kleine jongen dus officieel zonder bandjes het water in. Stiekem deed hij dit sinds de zomervakantie al. De zwembandjes van de kleine dame raakten op een gegeven moment lek en hij stelde zelf voor dat ze zijn bandjes wel om mocht. Wij hadden er alle vertrouwen in, want hij kon toen al goed zwemmen. Eigenlijk mag het niet natuurlijk, maar zeg nou eerlijk: wie ziet het verschil? Vroeger kreeg je bij je zwemdiploma een soort sticker die je op je badkleding kon bevestigen (deed iemand dat echt?), maar nu?

Een tijdje terug werden de kleine jongen (zonder zwembandjes) en ik door een badjuf (heet dat nog zo?) aangesproken in het zwembad in Alkmaar. Of hij wel een zwemdiploma had? Ik knikte. “Eh, ja zeker”, loog ik. Achteraf bleek dat zij dat zelf ook dacht, want ze vond dat hij zo goed zwom. Ze vond hem alleen nog zo klein (?) (misschien kwam dat door de metershoge stoel waarop ze zat…). Daar kwamen we dus goed mee weg…

Zijn zwemtalent heeft de kleine jongen niet van een vreemde. Ik had zelf mijn zwemdiploma’s A en B ook vrij snel. En daar bleef het niet bij. Toen ik een jaar of 9 was, werd ik namelijk lid van Reddingsbrigade Selecta in Heerhugowaard. Dat heb ik volgehouden tot ik 15 (!) jaar was. Met heel wat diploma’s op zak denk ik dat ik nog steeds wel in staat ben om mensen te redden uit het water.

Selecta was echt wel een ‘ding’ op zich. Het concept was als volgt: op vrijdagavond werd je bij de Plusmarkt in Obdam opgehaald door een bus, die vervolgens alle andere kleine dorpen langsging om andere zwemmers op te halen. In zwembad ‘De Horst’ in Heerhugowaard volgde je de lessen en aan het eind van de les mocht je nog even ‘vrijzwemmen’. Na een seizoen lang oefenen, moest je diplomazwemmen en kreeg je een heus KNBRD-Brevet. Ik heb er in totaal 7 verzameld (geen idee waar nummer 4 gebleven is…).

Na nummer 5 bleek dat je ook theorie moest gaan leren en dat was voor mij het moment om te stoppen. In de boeken duiken om te mogen zwemmen? Mij niet gezien. En wat misschien ook niet hielp, was dat ik dus serieus 1 keer gezakt (!) ben tijdens het afzwemmen. Het had te maken met het gooien van de reddingsklos, wat mij blijkbaar ineens niet meer lukte. Stond ik daar, te huilen in het kantoortje van het zwembad. Ik weet niet eens meer hoe dit is afgelopen (waarschijnlijk mocht ik het op een later moment overdoen).

Selecta was vooral heel gezellig, door de leuke mix van kinderen van verschillende scholen, uit verschillende dorpen. En het werd nóg leuker toen je oud genoeg was om met ‘de tweede bus’ (lees: een bus later) mee te mogen. Dat voelde toch een beetje als ‘vrij’ zijn, want in die bus ging er geen ouder meer mee om toezicht te houden. Bovendien was het niet alleen maar serieus reddingszwemmen. Er werden ook vaak andere leuke dingen georganiseerd, zoals bandenpolo en de zwemmarathon in Obdam (daarover later meer).

Overigens was niet álles leuk aan Selecta. Zo moest je verplicht een ‘Selecta-badpak’ of -zwembroek aan. Lees: een saai, zwart (of blauw), strak ding waarin niemand er flatteus uitzag. Geen fancy bikini of Hawaï boxershort dus. En wat helemaal een ramp was, was de jaarlijkse kerstkaartenverkoop. Die dingen waren zó lelijk, dat je ze nog niet eens gratis kwijtraakte. Wat dus elk jaar betekende dat je ze zelf maar kocht van je zuurgespaarde zakgeld, want je ging toch écht niet daarmee langs de deuren (tenminste, ik dus niet). En als laatste dus het feit dat je blijkbaar ook kunt zakken tijdens het afzwemmen…

Dan de zwemmarathon. Helaas heb ik daar geen bewijsmateriaal meer van, maar dat vond ik persoonlijk een van de hoogtepunten van het jaar. Ook dat was elk jaar hetzelfde concept: je moest op een dag 6 x 30 minuten baantjes trekken, zo snel mogelijk. Tussendoor had je steeds 1,5 uur rust. Die rust bracht je door in een koepeltentje op het grasveld van het zwembad in Obdam. En om de tijd (en de honger) te doden, kreeg je een stempelkaart om allerlei lekkers te halen. De marathon begon ’s ochtends al heel vroeg en duurde 12 uur lang.

Het leukste aan de zwemmarathon was dat het sport was om jezelf uit te dagen en steeds te verbeteren. Het doel was namelijk zoveel mogelijk baantjes trekken en elke ronde (en elk jaar eigenlijk) wilde je er natuurlijk méér. Aan het einde van de dag kreeg je een prijs (kleine beker) mee waar je totaal gezwommen afstand in gegraveerd stond. Supertof! En het was natuurlijk ook gewoon heel gezellig, met iedereen die meedeed en alle supporters langs de rand van het zwembad.

Uiteraard waren er ook heus dingen niet leuk aan de zwemmarathon (of aan elke marathon, lijkt mij?). Zo duurde het wachten soms wel erg lang, was het water erg koud, mocht je niet lopen in het water aan het einde van de baan (wat we natuurlijk wel stiekem deden) en regende het soms ook gewoon de hele dag. Maar dat alles mocht de pret niet drukken. Ook hier heb ik een flink aantal jaren aan meegedaan.

Ik hoop dat de kleine jongen nog lang en veel plezier beleeft aan zwemmen. Gisteren is hij in ieder geval gestart met zwemlessen voor zijn B-diploma. Hij wilde dit eerst niet, toen wel, toen weer niet en uiteindelijk toch wel. Dus vooruit, toch gelijk maar door. Op donderdagmiddag uiteraard.