Vrouwendag

Als tekstschrijver en liefhebber van de Nederlandse taal krijg ik regelmatig ‘uitslag’ van bepaalde uitdrukkingen. Zo kreeg ik afgelopen donderdag een vergaderagenda waarin stond dat we het jaarplan gingen ‘afhechten’. Volgens de Van Dale betekent dit gewoon dat je iets gaat afronden of afwerken, maar ik moet gelijk denken aan de nasleep van een bevalling (sorry). Van andere termen krijg ik niet alleen uitslag, maar zelfs braakneigingen. En ook hiervoor gaf mijn werkgever deze week een flinke voorzet.

Bij mijn werkgever kun je je namelijk als vrouw aansluiten bij een zogenaamd ‘vrouwennetwerk’. Toen ik in dienst kwam, werd ik daar per mail voor uitgenodigd. Die uitnodiging heb ik direct in de digitale prullenmand gegooid, want ik zat helemaal niet te wachten op een dergelijk clubje. Ook bij mijn vorige werkgever Delta Lloyd hadden ze zo’n netwerk, ‘Lloyds Ladies’ genaamd (ja, echt). En ook toen voelde ik mij niet geroepen om mij daarbij aan te sluiten.

Ik heb namelijk helemaal niets met dat soort vrouwenclubjes en ik geloof al helemaal niet dat ze bijdragen aan eerlijkere kansen voor vrouwen. Sterker nog: waarom zou je je willen onderscheiden en afzonderen, terwijl je juist gelijkheid nastreeft?

Aanstaande maandag 8 maart is het Internationale Vrouwendag. Het vrouwenclubje van mijn werkgever kondigde aan dat daarom de hele week in het teken staat van allerlei ‘vrouwenactiviteiten’. Mag ik alsjeblieft een teiltje? Het was voor mij een mooie aanleiding om eens in dit onderwerp te duiken, juist omdat het mij – als vrouw notabene – helemaal niet aanspreekt. Of zelfs tegenstaat.

Internationale Vrouwendag is in 1908 ontstaan toen textielarbeiders in New York de straat op gingen om te demonstreren tegen de slechte werkomstandigheden. In 1911 werd de Vrouwendag internationaal voor het eerst gevierd en in 1912 voor het eerst in Nederland. Sinds 11 jaar hebben we in Nederland zelfs een heus platform rondom dit thema.

Als ik de teksten lees die op deze website staan, dan zakt de moed mij echt in de schoenen (en niet alleen omdat ik denk dat ze nog wel een goede tekstschrijver kunnen gebruiken). Zo valt er bijvoorbeeld te lezen: De al jaren durende strijd van vrouwen duurt voort. Vrouwen verdienen een gelijkwaardige positie maar moeten daarvoor nog steeds strijden. Nog steeds worden vrouwen onderbetaald, ligt de zorgtaak op haar schouders en hebben wij vaak nog te maken met oude rolpatronen.

Begrijp me niet verkeerd: ik vind het heus allemaal geweldig dat vrouwen stemrecht hebben enzo. En ik weet ook echt wel dat er op de wereld genoeg plekken zijn waar je als vrouw écht ondergeschikt bent. En ja, daar ben ik ook op tegen. Maar ga nou alsjeblieft niet doen alsof we in Nederland zo zielig zijn als vrouw.

De belangenorganisatie WOMEN Inc. maakt het helemaal bont. Op hun website staat een lijst met ‘ongelijkheden’ tussen mannen en vrouwen. En zoals gebruikelijk staat in dit lijstje dat vrouwen nog altijd minder verdienen dan mannen en dat Nederland te weinig vrouwelijke bestuurders heeft. Dat zal gerust allemaal zo zijn (over vrouwen wordt ook gezegd dat ze minder goed in onderhandelen zijn, dus het zal voor een deel ook aan henzelf liggen). Maar op de website worden ook vergelijkingen gemaakt waar ik echt van moet zuchten. Wat denk je bijvoorbeeld van:

• Vrouwen brengen gemiddeld 5 jaar door in minder goede gezondheid dan mannen.
• Hart- en vaatziekten worden bij vrouwen vaker gemist, omdat zij andere symptomen kunnen hebben dan mannen.
• Vrouwen boven de 50 jaar komen bijna 6 keer minder in beeld in de media dan mannen boven de 50 jaar.
• Slechts 13 procent van de moeders in kinderboeken heeft een betaalde baan, dat is bijna 6 keer minder dan in werkelijkheid.

Van de eerste twee punten vraag ik mij serieus af wat ze in dit rijtje doen. Alsof mannen daar maar ook enige invloed op hebben? Of zijn er soms mannelijke artsen die met opzet hartkwalen bij vrouwen missen? Lijkt me niet toch. Of trekken vrouwen zelf minder snel aan de bel? En als dat al zo is, dan is dat toch hun eigen schuld? Bovendien: mannen zijn nu eenmaal kleinzeriger als ze ziek zijn, dus ook dat kan een verklaring zijn. En who cares dat vrouwen er in kinderboeken minder fortuinlijk vanaf komen? Ik denk niet dat er ook maar één kind is dat zich daar druk om maakt. Dus waarom zouden wij volwassenen dat wel doen?

Misschien heb ik wel te gemakkelijk praten. Ik ervaar geen ongelijkheid en heb nooit te maken gehad met oneerlijke kansen. Als ik naar mijn vriendinnengroep kijk, dan werken de meesten vier dagen naast hun gezin. Net als hun partner. Een aantal heeft zelfs een leidinggevende functie. Bij bijna alle werkgevers die ik heb gehad, was mijn leidinggevende een vrouw (mijn huidige baas ook). Ikzelf streef geen leidinggevende functie na en daar ben ik helemaal oké mee.

In ons huis zijn bovendien die zogenaamde oude ‘rolpatronen’ op een aantal vlakken behoorlijk omgedraaid. Zo ben ik degene die het vuilnis buitenzet, alle technische/digitale taken verricht en de auto schoonmaakt. Mijn wederhelft heeft daarentegen tot afgelopen jaar bijna elke avond gekookt, hij verschoont de bedden (daar heb ik echt een pleurishekel aan) en hij doet de meeste boodschappen. Daarnaast werken we allebei vier dagen en zorgen we evenveel voor de kinderen. Dus in mijn geval liggen er helemaal geen extra (zorg)taken op mijn schouders.

Het helpt ook niet mee dat mijn wederhelft net zo antifeministisch is als ik. Bij tv-programma’s als ‘Help mijn man is klusser’ vindt hij het standaard belachelijk dat de vrouw naar een hotel mag, terwijl de man zich het schompes klust. Want hoezo kan die vrouw niet meehelpen met klussen? En waarom mag de man niet even lekker naar De Zwaluwhoeve?

Als ik aanstaande maandag aankondig dat het ‘mijn’ dag is, dan weet ik zeker dat zijn eerste reactie is: “En wanneer hebben wij mannen dan onze dag?”. En zijn tweede vraag zal zijn of het avondeten al klaar is.

PS. Op 19 november is het Internationale Mannendag. Doe er je voordeel mee 🙂

Advertentie