Talkshow-moe

Deze week bleek uit cijfers van de Stichting KijkOnderzoek dat er vrijwel geen praatprogramma’s meer in de top 10 van best bekeken uitzendingen staan. Televisiekijkers lijken talkshow-moe te zijn. En geef ze eens ongelijk.

Zoals ik vorige week schreef, kijken mijn wederhelft zo’n beetje alles wat los en vastzit op televisie. Tot een jaar geleden hoorden de late night talkshows daar ook bij. Of nou ja, shows… we keken eigenlijk alleen Jinek, BEAU, of Humberto. In principe dus hetzelfde programma op RTL 4, maar steeds met een ander tafelhoofd.

Jarenlang keken we zelfs elke avond naar RTL Late Night, dat in 2013 begon met presentator Humberto Tan. Zijn sidekick was Luuk Ikink, een blonde knul die niemand kende en die een beetje onhandig en onwennig zijn kunstje deed. Naarmate de tijd verstreek, raakten we gewend aan zijn praatjes en konden we hem steeds meer waarderen. Alle begin is moeilijk en dat gold ook voor Luuk.

RTL Late Night was qua tijdstip een prima programma voor ons (om 22.30 uur begint onze avond pas, bij wijze van spreken) en de tafelgasten waren altijd interessant. Serieuze onderwerpen werden afgewisseld met luchtige gesprekken en live muziek. Het programma was ook altijd actueel. Ik zal bijvoorbeeld nooit die ene uitzending vergeten waarin vier Nederlandse jongens aan tafel zaten die vlak daarvoor de aanslag op de Parijse concertzaal Bataclan hadden overleefd. In 2016 kreeg Humberto Tan zelfs de Sonja Barend Award voor zijn interview met de overlevenden.

Jarenlang tikte de talkshow van Humberto Tan de miljoen kijkers per avond aan. Maar vanaf 2016 ging het langzaam bergafwaarts. Er verschenen steeds meer RTL-collega’s aan tafel in plaats van onbekende gasten, Luuk Ikink vertrok en werd vervangen door Marieke Elsinga (aan wie Nederland dan óók weer moest wennen) en als klap op de vuurpijl raakte Humberto Tan zelf het onderwerp van gesprek door zijn vermeende affaire met Dionne Stax.

Het programma raakte in het slob. Ondanks pogingen om te verbeteren, haakten de kijkers af. Net als wijzelf. Toen Humberto van het programma werd gehaald en werd vervangen door Twan Huys, was het hek helemaal van de dam. Veel kijkers vonden de eerste aflevering saai en langdradig. En laten we niet vergeten: er stonden geen kaasstengels op tafel! Nederland was te klein. Een talkshow zonder snacks kan natuurlijk niet. Ik kon ook niet wennen aan Twan Huys (ik heb sowieso moeite met NPO-presentatoren, geen wonder dat ik nog nooit één aflevering van De Wereld Draait Door heb gezien).

Vanaf dat moment hebben wij geen avond meer gekeken. En ook RTL zag uiteindelijk in dat het met Twan ook niet ging lukken. Totdat Eva Jinek ineens aan tafel schoof. Als nieuw tafelhoofd welteverstaan. Ze maakte haar overstap naar de commerciële zender (en ja, ook dáár vond Nederland wat van) en bracht licht aan het einde van de talkshow-tunnel.

De late night show werd ineens weer interessant. En ook toen Beau van Erven Doorns de avonden overnam, vonden we het weer plezierig om naar te kijken. Beau is sowieso goed in het vervangen van blonde dames, het spelprogramma Weet Ik Veel is sinds zijn komst ook een stuk leuker om naar te kijken (andersom geldt dit overigens niet, kijk maar naar Natasja Froger die Five Days Inside presenteert).

“En toen kwam corona”. Die uitspraak kan ik inmiddels niet meer horen, maar het is wel zo. De pandemie heeft niet alleen alle sociale contacten en feestelijkheden verpest, maar ook het televisiekijken. Programma’s konden ineens niet meer worden gemaakt (wij hebben Expeditie Robinson twee jaar moeten missen) en aan tafel van de talkshows zaten ineens alleen nog maar politici en mensen uit de zorg (oftewel: het duo Gommers & Kuipers).

In het begin was dat gerust wel interessant, omdat de pandemie iets nieuws, engs en geheimzinnigs had. Maar vandaag de dag komt het nieuws hierover allang ieders strot uit, dus ook die van talkshow-kijkers. Wij kijken dus ook, opnieuw, niet meer. En dat ligt niet alleen aan Gommers & Kuipers, maar óók aan al die andere gasten die continu hetzelfde zijn.

Wat dacht je bijvoorbeeld van politiek verslaggever Wouter de Winther of journalist Sven Kockelmann? Ik kan die mannen niet meer zien of horen. Waar zijn de échte verhalen van niet-BN’ers gebleven? (misschien zijn ze er wel, maar dat weet ik dus niet omdat ik niet meer kijk).

De enige man die ik nog wil zien aan tafel, is niet meer. Zonder hem zijn talkshows sowieso waardeloos geworden.

En dat is Peter R. de Vries.

Advertentie