Goed nieuws

De titel van deze blog suggereert misschien dat ik leuk nieuws kom vertellen, maar helaas. Niets is minder waar. Zoals ik vorige week al schreef, houd ik de laatste tijd het nieuws zelfs helemaal niet meer bij. En dat terwijl ik vroeger echt een nieuwsjunkie was.

Nog voordat ik was opgestaan, had ik de RTL Nieuws app al bekeken en had ik de meeste headlines al gezien. De televisie stond standaard ingesteld op het ontbijtnieuws met Jan de Hoop en gedurende de dag werden ook andere (regionale) nieuwswebsites afgestruind: soms via een link op Facebook of Twitter, soms door gewoon naar de site zelf te gaan.

Ik vond het leuk om op de hoogte te zijn van het laatste nieuws en las ook vaak de achtergrondartikelen die erbij hoorden. Tijdens spelletjes en quizzen was ik altijd het beste in de ronde ‘actualiteiten’, omdat ik precies wist wat wanneer was gebeurd.

Bepaalde tv-programma’s hielpen ook bij het stillen van mijn nieuwshonger. Op zaterdag keken we naar Even tot hier, op zondag naar Zondag met Lubach en doordeweeks naar talkshows als BEAU of Jinek. Kortom: de hele week stond in het teken van nieuws. Hoe slecht dat soms ook was.

Want dat is nieuws vaak: slecht (of nep, dan heet het fake news). Op de nieuwsredactie waar ik ooit werkte, deden we op een gegeven moment mee aan ‘Goed Nieuws Dag’: het was de bedoeling om die dag alleen maar goed nieuws te plaatsen. Dus geen inbraken, katten in bomen, plofkraken of ongelukken met alleen maar blikschade. Die berichten moesten wachten tot de volgende dag. Er werd slechts een uitzondering gemaakt voor moord en brand.

Het was verdomde moeilijk om een hele dag alleen maar goed nieuws te plaatsen, kan ik je vertellen. Simpelweg omdat het er gewoon nauwelijks was. En het nieuws dat er wél was, behoorde tot de categorie “Tante Sjaan uit de Jordaan heeft haar hond teruggevonden”, “Oma Gerrie viert 103e verjaardag” en “De burgemeester van gemeente X feliciteert bruidspaar met 60-jarig huwelijk”. Niet bepaald het nieuws waar je écht vrolijk van wordt (behalve de mensen in kwestie dan).

Maar zoals met zoveel dingen, gooide de pandemie roet in het eten. Het nieuws was geen afwisselende weergave meer van alledaagse gebeurtenissen, maar draaide nog maar om één ding. Niels van der Laan, Jeroen Woe en Arjen Lubach konden er nog met humor over praten, maar daar was alles mee gezegd. Bij talkshows zaten ineens geen artiesten meer aan tafel, maar artsen (en tot overmaat van ramp werd halverwege dit jaar Nederlands bekendste misdaadverslaggever vermoord, over slecht nieuws gesproken).

Ik geef toe: toen de pandemie op z’n hevigst was, keek ik elke dag hoeveel besmettingen er waren gemeld. Het werd bijna een obsessie. Maar na een tijdje ben ik daarmee gestopt. Niet alleen omdat ik er gewoon gek van werd, maar vooral omdat ik er zelf geen grip op had. Ik voelde me machteloos. Wilde dat het ophield. En dat is precies de reden dat ik sinds de zomervakantie helemaal geen nieuwsapp, ontbijtnieuws, of talkshows meer bekijk.

Op de camping in Frankrijk ervaarde ik de rust van het niet elke dag checken van het nieuws (want: lekker boeiend wat er in Nederland gebeurt, ik had vakantie). En omdat we daar best wel vrij waren in ons doen en laten, was het net alsof de pandemie voor even niet meer bestond. Heerlijk.

Bij thuiskomst domineerde het slechte nieuws weer. En het waren vooral onderwerpen waar de machteloosheid (soms zelfs woede) opnieuw de overhand kreeg. Zo stond vanaf half augustus het nieuws in het teken van Afghanistan en de overname door de Taliban. Ik vond het onbegrijpelijk dat Nederland zo lang een afwachtende houding aannam en irriteerde me mateloos aan de cameraoptredens van Sigrid Kaag (gelukkig stapte ze later alsnog op als demissionair minister van Buitenlandse Zaken).

Ik was zó klaar met het gekonkel van de politiek, de talkshows en al het andere slechte nieuws, dat ik het over een andere boeg gooide. Geen nieuws, is goed nieuws. Steek ik daarmee mijn kop in het zand? Misschien wel. Mis ik dan de actualiteiten écht niet? Heus wel. En het is natuurlijk echt niet zo dat de wereld nu compleet langs mij heengaat. Want zoals ik eerder schreef, ben ik altijd online. Het nieuws houd je dan niet tegen, hoe graag ik ook zou willen (en Arjen Lubach komt volgend jaar met een nieuwe, bijna dagelijkse show, dus daar ga je al…).

In 2019 schreef ik in mijn blog “Aangebrand” dat ik misschien een week zonder nieuws zou moeten proberen. Het duurde twee jaar, maar dan heb je ook wat.