Morgen is het groot feest, want dan is de kleine dame jarig. Ze wordt dan eindelijk echt vier jaar, hoewel ze dat naar eigen zeggen allang is. Gisteren vierde ze alvast haar verjaardag op de opvang, wat tevens ook haar afscheid daar was. Want als je vier jaar bent, dan mag je naar de ‘grote Daley-school’ en hoef je niet meer naar de ‘baby-school’. Aldus de kleine dame.
Het afscheid bij de opvang was vooral voor mij weer even zo’n ‘momentje’. Het rustige leven, met de kleine dame lekker elke dag thuis, is nu écht voorbij. En het is goed hoor, dat ze naar school gaat. Want daar is ze ook wel een beetje aan toe. Ik dacht alleen dat het met een tweede kind wel makkelijker zou zijn, maar dat blijkt toch niet helemaal het geval. Vier is een mooie en bijzondere leeftijd, óók de tweede keer.
Wie onze kinderen een beetje kent, weet dat ze niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua innerlijk totaal niet op elkaar lijken. Dit verschil verklaart misschien ook wel een beetje het verschil in de aanloop naar het vierde jaar tussen de twee.
Zo was de kleine jongen veel sneller zindelijk. Aan de ene kant kwam dat omdat de kleine dame net geboren was en ik één kind in de luiers wel genoeg vond. Maar de kleine jongen was ook veel serieuzer wat dat betreft en greep de kans om nooit meer een luier te hoeven dragen met beide handen aan.
De kleine dame moest er niets van weten. Haar antwoord was standaard: ‘nee, dat wil ik niet.’ Niet op het potje. Niet oefenen op de wc. Gewoon ‘nee’. Maar net als bij de kleine jongen besloot ik tijdens een regenachtig weekend een driedaagse ‘potjestraining’ te houden en na die drie dagen waren de luiers inderdaad verleden tijd. Sindsdien is zij ook elke nacht droog (gebleven) en daar had de kleine jongen dan weer iets meer moeite mee.
Hetzelfde gold voor de speen. De kleine jongen had veel eerder afscheid genomen van dat ding dan de kleine dame. Zijn speen was op een avond écht kwijt en ik had geen reserve. Hij moest dus wel zonder gaan slapen. Na twee nachten met frisse tegenzin en zonder speen te hebben geslapen, was hij er vanaf.
De kleine dame is pas sinds deze zomer van haar speen af. Verwoede pogingen om afscheid van het ding te nemen, mislukten. En ook de regel ‘alleen als je in bed ligt’, werkte maar heel kort. Tot we afgelopen zomer op vakantie gingen. De ‘alleen in bed-regel’ was net nieuw leven ingeblazen, toen we haar ’s nachts wakker maakten om naar Frankrijk te gaan. De kleine dame legde braaf haar speen in bed, want ze ging er immers uit. Mijn wederhelft en ik hielden ons hart vast (en de speen stiekem in onze handen op onze rug). Maar in de auto en zelfs bij aankomst op plaats van bestemming, vroeg ze er niet naar.
Pas toen we na 2,5 week weer thuiskwamen, rende ze naar boven om in haar bed te kijken. De speen was weg. Na een paar krokodillentranen te hebben gelaten, besefte zij ook wel dat het nergens op sloeg om weer naar de speen te vragen en dus was het spenen-tijdperk voorgoed voorbij.
En eigenlijk gaat het met veel dingen zo. Waar de kleine jongen heel serieus en volgzaam doet wat hem gevraagd wordt (heus niet altijd hoor…), doet de kleine dame precies het tegenovergestelde. Haar ‘twee is nee-fase’ duurde een stuk langer dan die van hem. Hij is de denker, zij de doener. En dat heeft ook wel weer zijn (grappige) voordelen. De kleine jongen kijkt altijd de kat uit de boom, maar de kleine dame gáát gewoon. Niet nadenken of iets eng is, gewoon dóen. En dat bewonder ik wel aan haar. Een bordspel liefhebber vs. creatieve danseres. Introvert vs. extravert. Het verschil tussen mij en mijn zus is net zo groot.
Toch kan de kleine dame ook echt wel verlegen zijn. Zo mocht ze de afgelopen weken een paar keer oefenen/wennen op school, in haar nieuwe klas. En hoewel ze al een paar kinderen kent, bijvoorbeeld uit de straat of van dansles, vond ze het elke keer toch een beetje spannend. Ik hoop zó voor haar dat dit snel voorbij is, zodat de drempel om de klas in te gaan niet meer zo hoog is.
Ondertussen heb ik mijn eerste plannen voor aanstaande maandag, mijn parttime dag, al gemaakt. Al verandert er voor mij en mijn wederhelft eigenlijk niet heel veel. Op onze vrije dagen ging ze namelijk al ’s ochtends naar de peuterspeelzaal/opvang, dus er komt ‘slechts’ anderhalf uur extra vrije tijd bij. Maar lekker is het natuurlijk wel.
Die plannen zijn stiekem ook een beetje bedoeld als afleiding. Want ik vind het toch wel een ‘ding’, twee kinderen op de basisschool (waarvan één al in groep 3!). Dat wordt dus met een tweede niet makkelijker, daar ben ik inmiddels wel achter. Toch denk ik dat het ook wel leuke dingen oplevert. Zo worden er volgende week weer schoolfoto’s gemaakt en mogen de kleine jongen en dame (eindelijk, na twee jaar coronamaatregelen) op ‘broer en zus-foto’. Ik kijk nu al uit naar het resultaat. Want één is wel zeker: ze zijn dol op elkaar kunnen niet zonder (maar soms ook niet met) elkaar.
Ik ben heel benieuwd hoe ze het vindt, op de grote school. En of ze er net zo blij en gemakkelijk doorheen fietst als haar broer (die geen seconde thuis is gebleven, op een paar keer ziek zijn na). Als ze niet verlegen is en haar vrolijke, gekke gebabbel gewoon voorzet, dan heb ik er alle vertrouwen in.
Cest-Moi-Mireille 
Een reactie op “Vier! (deel ll)”