En dat is 1…

Over twee weken wordt mijn kleine jongen 1. Dan verandert mijn baby langzaam in een peuter/dreumes/kleuter. En dat is best wel even een ding. Een vriendin zei laatst dat zij de eerste verjaardag van haar kinderen niet alleen ziet als een verjaardagsfeestje, maar misschien nog wel meer als het moment om stil te staan bij het afgelopen jaar. En ik denk dat ze gelijk heeft.Want als je kleine jongen (of meisje natuurlijk) 1 jaar wordt, dan betekent dat ook dat je al een jaar lang ouder/moeder/vader bent. En als ik terugkijk op een jaar geleden, dan is er toch best wel een boel veranderd. En is de tijd sindsdien supersnel gegaan.

Sinds een paar weken denk ik inderdaad regelmatig terug aan de periode vóór de beeb. Gedachtes als ‘vorig jaar rond deze tijd ging ik met verlof’, ‘dit was vorig jaar mijn laatste sportles’ en ‘oei, vorig jaar rond deze tijd kwam hij er bijna aan!’ hebben de afgelopen dagen de revue gepasseerd.

Het afgelopen jaar heb ik ook best veel geleerd. Bijvoorbeeld dat alle clichés over het ouderschap inderdaad waar zijn (en ook dat klinkt dan weer heel cliché…) Maar het is ECHT zo. Iedereen die mij een beetje beter kent, weet dat het moederschap niet perse iets is waar ik mijn hele leven al van droomde. En hoewel ervaringsdeskundigen het mij al eerder aan mijn verstand probeerden te brengen, geloofde ik er tot vorig jaar niet zo in. Maar ik geef het toe: een kind van jezelf is echt héél anders. En nog veel belangrijker: heel erg leuk. Toch heb ik nog wel een tip voor dolende dertigers: wacht ajb niet tot die rammelende eierstokken. Die van mij hebben dat geluid ook nog steeds niet gemaakt.

Toen de beeb er net was, vroeg ik mij soms wel af waarom er geen gebruiksaanwijzing bij zat. Ga er maar aan staan: ‘ineens’ ben je 24/7 verantwoordelijk voor een mini versie van jezelf. Maar ook dat heb ik geleerd: het gaat echt allemaal vanzelf. Toen ik deze twijfel eerder uitsprak tegen een collega zei zij: “Alles wat ze nodig hebben, is liefde. En dat weet je heus wel te geven.” Tja. Daar had ze wel een punt. De beeb ging inderdaad niet stuk en deed het prima op onze kersverse wijsheden.

Andere korte lessons learned (waarvan sommige snel te vergeten):

Hormonen kunnen ook pas ná de komst van de beeb komen. En dan bedoel ik big time.
Ritjes in ambulances zijn afschuwelijk. En afschuwelijk duur.
Je werk/baan/carrière kan je soms gestolen worden. Uiteraard blijf je een betrokken medewerker, maar de beeb gaat voor. Altijd.
Tv-programma’s als ‘Diagnose gezocht’ en ‘Kanjers van Kinderen’ kun je niet meer kijken. Gewoon niet doen.
Als je kind voor het eerst ziek is, denk je dat ‘ie dood gaat. Wees gerust, dat is echt niet zo.

Dus nu zit ik hier terug te denken aan een jaar geleden. Ik kijk naar mijn slapende beeb en denk: het is ons toch maar mooi gelukt. Om relaxte ouders te worden, om een net zo relaxt kind groot te brengen, om te genieten van alle mooie momenten met z’n drieën, maar ook om tijd voor elkaar te maken. Had ik dit willen missen? Echt niet.

In een van mijn blogs van 10 jaar geleden vergeleek ik het hebben van een kat nog met het hebben van een kind. Mr. Bruce wordt nog steeds als een Koning behandeld, maar wint het stiekum niet van mijn Prins.